november diary, new year thoughts.

Listopad był smutny i stresujący, grudzień znikł równie szybko co się pojawił i nagle jestem z powrotem i dopiero teraz to wszystko mnie uderza. Ale znowu nie ma czasu na zatrzymanie i zastanowienie, bo Londyn pędzi i muszę za nim nadążyć.

2013 był rokiem zmiany. Myślenia o zmianie, przygotowywania się do zmiany, przyzwyczajania się do niej. 

Ciągle słyszę o jakiejś odwadze i nie wiem, o kim mówią, bo ja na pewno nie jestem odważna. Boję się wszystkiego, w każdej istniejącej sekundzie. Boję się pszczół i latania samolotem, boję się odezwać i boję się końca świata. Boję się o bliskich i o to, że nigdy nie będę czyimś ulubionym człowiekiem.

Może nikomu tak naprawdę nie potrzeba odwagi, tylko odrobiny wiary we własne szczęście?

London Girl.

W ramach motywacji czas nadrobić zaległości blogowe. Cofamy się w czasie do końcówki lipca, kiedy to wałęsałyśmy się po centrum Londynu z Dominiką.



model & styling: Dominika (Moss Model Management)

dear diary #2

"Zamknij oczy i podnieś ręce do góry, tak jakbyś śniła", powiedziała mi Alexandra, na co ja pragmatycznie stwierdziłam, że przecież w takiej pozycji śniłoby mi się bardzo niewygodnie.

Moi koledzy i koleżanki ze studiów robią foteczki fajniejsze razy milion niż to, co kiedykolwiek udało mi się wydusić. Od trzech miesięcy nie dostaję wypłaty na czas i średnio raz dziennie coś doprowadza mnie do płaczu. Ale potem przypominam sobie, że w listopadzie zeszłego roku zapisałam w pamiętniku, że za rok chcę spać w swoim londyńskim mieszkaniu. I śpię. I zaciskam zęby. Bo to robią dorośli ludzie, prawda? Zaciskają zęby i zarabiają pieniążki, szukają lepszej pracy i z nerwów gubią włosy. A w tle przewija się Londyn. Bywa ostatnio strasznie źle, ale przynajmniej scenografia jest ładna.

photo: Alexandra Vacariou