London Girl.

W ramach motywacji czas nadrobić zaległości blogowe. Cofamy się w czasie do końcówki lipca, kiedy to wałęsałyśmy się po centrum Londynu z Dominiką.



model & styling: Dominika (Moss Model Management)

dear diary #2

"Zamknij oczy i podnieś ręce do góry, tak jakbyś śniła", powiedziała mi Alexandra, na co ja pragmatycznie stwierdziłam, że przecież w takiej pozycji śniłoby mi się bardzo niewygodnie.

Moi koledzy i koleżanki ze studiów robią foteczki fajniejsze razy milion niż to, co kiedykolwiek udało mi się wydusić. Od trzech miesięcy nie dostaję wypłaty na czas i średnio raz dziennie coś doprowadza mnie do płaczu. Ale potem przypominam sobie, że w listopadzie zeszłego roku zapisałam w pamiętniku, że za rok chcę spać w swoim londyńskim mieszkaniu. I śpię. I zaciskam zęby. Bo to robią dorośli ludzie, prawda? Zaciskają zęby i zarabiają pieniążki, szukają lepszej pracy i z nerwów gubią włosy. A w tle przewija się Londyn. Bywa ostatnio strasznie źle, ale przynajmniej scenografia jest ładna.

photo: Alexandra Vacariou

moments.

A few times in my life I’ve had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp. And the world seems so fresh as though it had all just come into existence. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. 

I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.

- "A Single Man" (2009)

dear diary...

Sama chyba jeszcze nie wiem, co dokładnie zrobiłam. Czas wydaje się lecieć strasznie szybko, a jednocześnie miesiąc tutaj wydaje się być rozciągnięty na milion dni. Moja rzeczywistość to rachunki, urzędy, papiery, zakładanie konta w banku i nowego numeru telefonu, pierwsza praca i zaciskanie kciuków z nadzieją, że wystarczy na pierwszą ratę na studia. Na odkrywanie siebie i miasta nie mam czasu. Czas pędzi, a zwalnia tylko wtedy, kiedy zaczynam się zastanawiać, co ja takiego zrobiłam.

Nie doszłam jeszcze do żadnych konstruktywnych wniosków.

wake me up.

feeling my way through the darkness 

guided by a beating heart 

I can't tell where the journey will end 

but I know where it starts 

they tell me I'm too young to understand 

they say I'm caught up in a dream 

well life will pass me by if I don't open up my eyes 

well that's fine by me 

so wake me up when it's all over 

when I'm wiser and I'm older 

all this time I was finding myself 

and I didn't know I was lost

intymnie.

Cicho, na paluszkach, pod moje drzwi zakrada się panika.

Planuję się jej nie dać i kiedy przyjdzie właściwy dzień, ruszyć do podboju świata.

torn.

I should have seen just what was there and not some holy light, 

but you crawelled beneath my veins and now, 

I don't care, I have no luck, I don't miss it all that much, 

there's just so many things, 

that I can't touch, I'm torn 

I'm all out of faith, 

this is how I feel, 

I'm cold and I am shamed, 

lying naked on the floor, 

illusion never changed, 

into something real, 

I'm wide awake and I can see the perfect sky is torn, 

you're a little late, I'm already torn 

winter wonderland.

elle me dit

pourquoi tu gâches ta vie?

somewhere over the rainbow...

Zimą zapadam w sen. Zima to wielka walka o przetrwanie, w której bronią są hektolitry ciepłej herbaty i koc. Chcę wiosny. Pierwsze nieśmiałe słońce za oknem daje mi siłę. Plany się sypią, ale zaciskam zęby i tworzę nowe. Kiedyś bym się poddała, teraz walczę. Byłam popsuta, teraz próbuję się naprawić. Naprawa jest żmudna i powolna, może nigdy się nie skończy, ale każdy dzień to krok do przodu.
Chciałabym być w czymś naprawdę dobra i o tym wiedzieć.  Wolałabym, żeby istniał ktoś, kto powie mi w którą stronę iść i jakie decyzje podejmować.

we're going through changes.

Nie lubię zmian, ale pewnego razu przyszedł dzień, kiedy zdałam sobie sprawę, że ich potrzebuję. Teraz mam wrażenie, że tylko ta nadchodząca zmiana trzyma mnie przy zdrowych zmysłach. Chęć udowodnienia, że mi się uda i dam radę.

Do tego czasu zaciskam zęby i walczę o każdy kolejny dzień.

modelka: Amelia

french kisses.

Między Świętami a Sylwestrem na kilka szybkich portretów dopadłam piękną Joannę.

P.S. Za przedziwny układ zdjęć proszę winić wyjątkowo dziś nieposłuszny edytor notek Bloggera.